Sıradan bir gün gibiydi.Sokaklar,caddeler günlük rutinlerine devam etmekteydi.

Yağmur yağıyor,seller akıyordu.Arap kızının camdan bakmaması için sanki tüm binalar aralarında gizli bi antlaşma yapmışcasına, pencerelerini açmamakta direniyordu.

Alelacele araçlara tıkışan insanlar bi amaç için biraraya gelmişlerdi.Yağmura çamura aldırmadan, gözlerini Happy Birthday bürümüş insanlar O'na doğru koşuşturuyordu.

 Bense tüm bu olana anlam veremiyordum.5N1K beynimi kemirmekte, yüz kaslarımın acayip şekiller almasını kontrol edemiyordum.

 Oysa herşeyin nedeni bu mucizeye tanık olmaktı.Öylesine bi mucizeydi ki; kalabalıkların akıttığı gözyaşları sel olmuştu.Sellerin meydana getirdiği gözyaşı gölcüklerinden asfalt görünmez olmuştu.Bakanlara asfaltın ağladığı imajı veriliyordu.

 Derken doğa da kendini tutamayıp,koyvermişti kendini.Meydanları dolduran kalabalıkların gözyaşları karşısında o da bıraktı yaşlarını.Ağır bi matem havası vardı sanki, bu matem havası parlak bi geleceğin müjdecisiydi ve doğanın gözyaşları öylesine ağır öylesine güçlüydü ki, ondan korunmak isteyen matemcilerin şemsiyelerini kırıp geçiyordu.

 Saatler 15:40 yı gösterdiğinde testler tamamlanmak üzereydi,heyecanlı bi bekleyiş başlamıştı.Taksimden yola çıkan metro 3dakika sonra HacıOsman istikametinden gelecek olan metroyla çarpışacak,güç açığa çıkacak ve beklenen bebek dünyaya gelecekti.

Patlamayla birlikte matem havası yerini coşkulu sevinç gösterilerine bırakmıştı.İyi ki doğdun Serkan! çığlıklarıyla inliyordu her yer.

 İngiltere sevinç çığlıkları atmakta olan herkesi susturuyordu, çünkü bu doğum onlar için gerçek bi tehdit unsuru oluşturacaktı.

 O sabah hiç kimse bi rockstar olarak uyanmamıştı.Serkan'ın doğduğu gün rockstar olarak uyanmak kimin haddineydi.

 Yakubun merdivenlerini yavaşça tırmanan Serkan, yeryüzüne çıkmaya hazırlanıyordu.

 Dünyanın dört bi yanından insanlar onu görmeye geliyorlardı.

 Kilometrelere sığmayan kuyrukların dileklerini küçük bi kız çocuğu dile getirmişti.

İyiki doğmuştum, iyiki vardım!

We Need To Talk About Kevin

           Romandan uyarlama. Lynne Ramsay ve Rory Kinnear tarafından uyarlanmış,yönetilmiş. Cannes'da  eleştirmenlerden tam not almış.Filmekiminde Tilda Swinton'ın adını görüp  işaretlediğim  fakat gidemediğim film. Yani çok izlenesi.Musikisinide Radiohead yapmış üstelik.

             Herşeyden önce ruh haliniz buhran geçirirken izlenirse, bi daha gün ışığı bile görmek istememek olası, ona göre dikkat.Filmde Eva (Tilda) tüm kariyer planlarını sallar ve Kevin'ı (gerçek bi Damien Omen) doğurur.Bu çocukla birlikte dünyası kararır. Bu yüzden kadınlar dünyalarını karartmamalı ve çocuk doğurmamalı ama aşk yapılmalı, meşk edilmeli.İnsan ister istemez bi suçlu arıyor, bi yerlerde  bi hata olmalı diyor, ki bana göre o adamla evlenmesi en büyük hata.Tüm pasifliğiyle değil evin direğini, kaşlarını bile kaldırıp Kevin'a 'Dur,yapma!' diyemeyecek ama şartlar dolayısıyla baba rolü kendisine kaftan biçilmiş bi babacık:) Anne ise tüm onurunu, gururunu ayaklar altına alabilen ama karşılığında sadece Kevin'ın sevgisini kazanmak isteyen 'the Momy the Magnificent'.

                TEST: İllaki bi suçlu aranacaksa işte şıklar;

a)Kevin

b)Evin direği kayıtsız baba

c)Ailesini koşulsuzca ve ayırım yapmadan seven sarıkız

d)'Sabrımın sınırları Everestten bile yüksek' diyen anne 

e)Kevin ile birlikte dünyaya gelen sebepsiz öfke.

The Skin I Live in

Tecavüz olaylarının artışı Pedro amcayı da etkilemiş olmalı ki tecavüz temalı bi film çekmesine sebebiyet vermiş (2011).İyiki de vermiş, aslolanın tecavüz eyleminden öte, hem tecavüz eden hemde tecavüz edilen olmanın haleti ruhiyesini bi karakter üzerinden anlatmayı ustalıkla başarmış. Banderas pyscho bi plastik cerrahı oynuyor, fevkaladenin fevkinde:).Pompalanmış erkeklik olgusuyla kendine erkeklik üzerinden kimlik yaratmaya çalışan bir gencin, tecavüzü erkekliğe giden bi basamak olarak görmesi ve bunu gerçekleştirme girişimiyle bu basamak erkekliğe giden yol olmaktan çıkıp kadınlığı anlamaya giden ters virajlar haline gelir.Artık hem özgürlüğü hem yeni kimliği adına mücadele vermesi gerekir (gerçek bi travma).Sadece anlık zevklerden ibaret hayatı bozulur, yerini ağrılı, sancılı yeni bi hayata bırakır.
         Filmin en geyik sahnesi: Motosiklet üzerinde 140 km hızla giden esas oğlan (aslolan dişi), dengesini kaybederek kısa bi uçuştan sonra kumların üzerine hafifçe hatta süzülerek iner ve sadece 3 kez yuvarlanır, burnu bile kanamaz.
         Uyarı: Önceleri cerrahın muhteşem intikamı karşısında büyüleniyoruz ama sonrasında kendine bi sevgili yaratması durumuyla yüzleşince yuuuuh! yazıklar olsun! v.b. İç ünlemlerimizle çalkalanıyoruz.
         Sözün Öz'ü: Sonuç aynıdır, Ataerkil dünyanın odağı kadın bacak arası olsa da dünyayı depreştirecek güç o değildir.
         Not: İzlenesi çok yüksek.